Με όλη τη θλίψη και συμπαράστασή μου στους 100 περίπου υπαλλήλους που μένουν άνεργοι με το κλείσιμο του εκδοτικού οίκου ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ, θα ήθελα να παρατηρήσω ότι, ενώ όλοι εκφράζουν την έγνοια τους γι’ αυτούς τους υπαλλήλους ή την πνευματική τους ανησυχία που κλείνει ένας εκδοτικός οίκος, δεν υπέπεσε στην αντίληψή μου καμία έγνοια για τους συγγραφείς και τα βιβλία τους που μένουν χωρίς εκδότη. Κάποιος, μάλιστα, βιάστηκε να τους εξαιρέσει από την έγνοια του κόσμου, διότι, λέει, «οι συγγραφείς θα βρουν τρόπο να δώσουν αλλού τα βιβλία τους και δεν τρέχει τίποτε γι’ αυτούς. Αλίμονο τους υπαλλήλους που μένουν άνεργοι».
Αυτό το γεγονός με έκανε να διαπιστώσω για άλλη μια φορά ότι ο πλατύς κόσμος θεωρεί τους συγγραφείς άτομα υπεράνω χρημάτων. Αυτή η τόσο λανθασμένη αντίληψη μπορεί να βασίζεται σε δύο υποθέσεις:
1. Οι συγγραφείς δε χρειάζονται χρήματα, διότι είναι άυλα(!!) άτομα όπως οι χαρακτήρες που δημιουργούν στα γραπτά τους.
2. Οι συγγραφείς δεν έχουν υλικές ανάγκες, διότι απλά αυτοί έχουν αρκετά χρήματα (αδιευκρίνιστο πώς τα έχουν), ώστε να μην τους λείπει τίποτε.
Και η μεν πρώτη υπόθεση μπορεί να είναι κάπως κολακευτική για έναν συγγραφέα, με την έννοια ότι τον «αγιοποιούν» μεταφυσικά, η δεύτερη όμως υπόθεση, η οποία είναι και η πιο διαδεδομένη, δημιουργεί άπειρα βιοποριστικά προβλήματα σε κάποιον που θέλει να είναι συγγραφέας και μόνο συγγραφέας.
Η δεύτερη υπόθεση βασίζεται στο γεγονός ότι στην πλειοψηφία τους οι Έλληνες συγγραφείς δεν μπορούν να ζήσουν από τη συγγραφή και αναγκαστικά κάνουν κάποιο άλλο επάγγελμα έχοντας τη συγγραφή ως πάρεργο ή ερασιτεχνία.
Αλλά τι γίνεται με τους συγγραφείς που δεν εξασκούν άλλο επάγγελμα αλλά προσπαθούν με νύχια και με δόντια να ζήσουν με όσα τους αποδίδουν τα βιβλία τους; Και είναι αυτή η κατηγορία των συγγραφέων που πλήττεται με το κλείσιμο του εκδοτικού οίκου ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ. Θα μπορέσουν αυτοί οι «αμιγείς» συγγραφείς να διαθέσουν τα βιβλία τους σε άλλον εκδότη τώρα που με τέτοια ύφεση δε διακινδυνεύει κάποιος να εκδόσει «ξαναζεσταμένο πιάτο»; Θα μπορέσουν να επιζήσουν, χωρίς τελικά να παραμερίσουν τη συγγραφή και να κάνουν κάποια άλλη δουλειά; Και θα μπορέσουν να βρουν άλλη δουλειά μέσα σε τούτη την ανεργία;
http://voulamastori-paidika-vivlia.blogspot.com/2010/09/100.html
Αυτό το γεγονός με έκανε να διαπιστώσω για άλλη μια φορά ότι ο πλατύς κόσμος θεωρεί τους συγγραφείς άτομα υπεράνω χρημάτων. Αυτή η τόσο λανθασμένη αντίληψη μπορεί να βασίζεται σε δύο υποθέσεις:
1. Οι συγγραφείς δε χρειάζονται χρήματα, διότι είναι άυλα(!!) άτομα όπως οι χαρακτήρες που δημιουργούν στα γραπτά τους.
2. Οι συγγραφείς δεν έχουν υλικές ανάγκες, διότι απλά αυτοί έχουν αρκετά χρήματα (αδιευκρίνιστο πώς τα έχουν), ώστε να μην τους λείπει τίποτε.
Και η μεν πρώτη υπόθεση μπορεί να είναι κάπως κολακευτική για έναν συγγραφέα, με την έννοια ότι τον «αγιοποιούν» μεταφυσικά, η δεύτερη όμως υπόθεση, η οποία είναι και η πιο διαδεδομένη, δημιουργεί άπειρα βιοποριστικά προβλήματα σε κάποιον που θέλει να είναι συγγραφέας και μόνο συγγραφέας.
Η δεύτερη υπόθεση βασίζεται στο γεγονός ότι στην πλειοψηφία τους οι Έλληνες συγγραφείς δεν μπορούν να ζήσουν από τη συγγραφή και αναγκαστικά κάνουν κάποιο άλλο επάγγελμα έχοντας τη συγγραφή ως πάρεργο ή ερασιτεχνία.
Αλλά τι γίνεται με τους συγγραφείς που δεν εξασκούν άλλο επάγγελμα αλλά προσπαθούν με νύχια και με δόντια να ζήσουν με όσα τους αποδίδουν τα βιβλία τους; Και είναι αυτή η κατηγορία των συγγραφέων που πλήττεται με το κλείσιμο του εκδοτικού οίκου ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ. Θα μπορέσουν αυτοί οι «αμιγείς» συγγραφείς να διαθέσουν τα βιβλία τους σε άλλον εκδότη τώρα που με τέτοια ύφεση δε διακινδυνεύει κάποιος να εκδόσει «ξαναζεσταμένο πιάτο»; Θα μπορέσουν να επιζήσουν, χωρίς τελικά να παραμερίσουν τη συγγραφή και να κάνουν κάποια άλλη δουλειά; Και θα μπορέσουν να βρουν άλλη δουλειά μέσα σε τούτη την ανεργία;
